Villa 2000-2004 Desmet & Lammens is hun eigen woning met kantoor ontworpen door Carmen in 2001 en Philippe verzorgde de uitvoering van hun droomwoning. 

Voor Carmen had in 2000 de droom om voor haar eigen woning een woning te ontworpen die vakantiegevoel uitstraalde met het gevoel elke dag buiten te leven van binnenin.

Wat voor hen als een experiment startte in 2000, is anno 2023 een inspiratiebron voor velen...

De eerste aanblik is vrij complex . 

De basis is een gigantische sokkel in blauwe hardsteen, 

van voor tot achter en van boven tot onder doorboord met een witte kastenwand waarin veel functies schuilen. 

Op de sokkel zorgen in hoofdzaak glazen wanden voor de verdeling in leefruimtes, patio en terras. 

Binnen, buiten of ergens tussenin? Het is in deze woning nooit volledig duidelijk en dat is een gevoel waar het echtpaar uitdrukkelijk naar heeft gestreefd.

De megalomane kast is de sleutel van het huis, de spil waar het hele project rond draait. Als je alle transparante delen wegneemt, 

hou je alleen die reuzenkast over.

De kast structureert de woning, maar heeft daarnaast het voor de hand liggende doel om opbergruimte te creëren voor een gezin van drie en een architectuurpraktijk. 

Andere opbergmeubels vind je in de woning niet.

Boven verschaft de wand plaats aan vestiaire, toilet en keukenberging. 

Beneden is het meubel aan de achterzijde open, zodat een gigantische bergruimte ontstaat voor kleren, archief en andere spullen. 

Aan de buitenkant schuilt, nauwelijks zichtbaar, zelfs de voordeur in het witte vlak. 

De betonnen passerelle verschaft duidelijkheid aan twijfelende bezoekers.

Als de basisstructuur - kastenwand doorboort arduinen sokkel - eenmaal duidelijk is, 

geeft de woning zijn opbouw wel prijs. 

Boven liggen de leefruimtes. 

Vooraan de eetplaats die tegelijk vergaderzaal is, dan patio, zithoek, keuken en terras. Dat laatste wordt intiemer gemaakt door het witte volume achteraan, waarin de garage huist.

In het verzonken gedeelte liggen de slaapzone en het architectenbureau. Een lager gelegen tuindeel met glas over de hele breedte brengt verrassend veel licht tot diep in de leefvertrekken. Carmen Lammens: ,,Vanuit mijn bed heb ik zicht op de sterren. Dat is fijn, weet je.''

Om de omgeving te respecteren werd de woning laag gehouden en ontstond het idee om te slapen en werken  in de grond en te leven op een sokkel van 1m hoog.

Hun terras voelt intiem aan door de afscherming ervan en is samen met de patio tussen werken en wonen een buitenkamer die als een tafereel in het landschap staat.

Voor Carmen was het een must een woning te ontworpen die haar het gevoel had op vakantie te zijn met een maximale connectie met de tuin.

De woning viel meermaals in de prijzen en was voor velen een inspiratiebron.

De badkamer wekt verbazing. 

Het is een wit blok waar de cruciale functies uit worden 'gehapt'. 

De badkamer is mooi en origineel zonder dat ze een fortuin kost.

Als het huis zo rustig oogt heeft dat alles te maken met de rasterstructuur. 

Zowel binnen als buiten wordt de maat van één meter zoveel mogelijk aangehouden.

Panelen, tegels, kastdeurtjes, onderverdeling van arduinen sokkel: de steeds terugkerende maat zorgt ervoor dat de verhoudingen kloppen. 

Ook de ver doorgedreven detaillering wekt verbazing. 

De glaswanden die tot de dakrand reiken, de fijne naad tussen de delen blauwe hardsteen. Het heeft veel studiewerk gevergd voor Philippe.

De soberheid wordt in de hand gewerkt door de beperkte meubilering en dito kleurgebruik. 

Carmen zweert bij zwart-wit sinds haar studententijd. Want daar raak je nooit op uitgekeken volgens haar. Tijdloos gegeven is voor haar een must.

De buitenkant zijn witte volkernpanelen, die onderhoudsvriendelijk en afwasbaar zijn. 

Carmen Lammens: '' Het wit komt binnen terug in al het vaste meubilair en schilderwerk, waar het contrasteert met de egaal zwarte gietvloer. Een sporadisch kleuraccent zorgt ervoor dat het geheel fris blijft en nooit saai wordt.

De zwarte meubelen lijken precies als sculpturen uit de grond te komen op de zwarte vloer .

Na 20 jaar kan Carmen meegeven dat hun experiment van toen meer dan geslaagd is !

Tekst gebaseerd op de tekst van Annelies Rutten artikel in het Nieuwsblad 21 oktober 2006